Cholesterollen tussen het marmer

Sinds mijn vorige blog was het hier in Toscane uitsluitend voortreffelijk weer. Zon, en temperaturen zo rond 25 graden, de ochtendjes geleidelijk aan al wat frisser. Veel naar buiten, weinig achter de computer dus. Vandaag is ook hier de herfst begonnen, met veel regen en een temperatuurdropje van zo'n graad of 5. Morgen gaat het nog iets verder naar beneden, naar normale waarden voor deze tijd van het jaar. Maar zelfs dan kan terraszitten nog steeds.

Ristorante Da Pasquale
Ik ben nog aan het bijkomen van de geweldige cena gisteravond in Ristorante Da Pasquale van de enthousiaste uitbaters Pasqualino en Carlo. Keuken: combi van Siciliaans-Toscaans. Pasqualino dartelt rond, de klanten onderhoudend en adviserend (en: 'Signore Joep, pak even die fles van 95 euro met dat blauwe etiket op dat plankje daarboven. Jij bent lang en ik ben te dik'). Carlo bestiert met vaardige hand de keuken.Voor mij is Da Pasquale het beste, meest verrassende restaurant dat ik in Lucca ken. Gezellige sfeer, ambiance, lekkere wijnen ook. Dus mocht u in de buurt zijn.....

Eigenlijk zou ik DUS vandaag uit een oogpunt van calorieënverbranding een beste fietstour hebben moeten maken, maar helaas, zoals gezegd, het regent de hele dag, geregeld zelfs pijpenstelen. Consumptionele matigheid is het enige dat me rest te doen. Benevens boodschappen.

   
Zicht op Colonnata                                  Oehoe

Rit naar Colonnata
Dan maar de herinnering aan een van de recent gemaakte ritten. De langste (135 kms) voerde mij in gezelschap van Dario naar Colonnata. Dat ligt een eind boven Carrara; vanuit deze vanwege zijn marmerbedrijvigheid bekende plaats is het een prachtige klim tussen de bergen waar het spul wordt gewonnen, de Alpi Apuani.  De winning geschiedt tegenwoordig op grootschalige wijze, en nog maar een 25% van het kostbare materiaal wordt gebruikt voor beelden of vloerplaten naar het schijnt. De rest wordt o.a. in China vermalen tot poeders voor de huid of er worden dierenvoeders van gemaakt, zo heb ik mij door actievoerders voor het behoud van de Alpi Apuani laten vertellen. Ik heb ze maar verteld dat we in Nederland ook van die holle kiezen hebben, de ENCI-groeve met name. En dat de natuur daar na de beëindiging van de mergelwinning  weer hevig toe slaat, met o.a. broedende oehoes, een nogal zeldzaam vogeltje in Nederland. Mijn opbeurend bedoelde opmerking miste zijn uitwerking; de actievoerders werden er niet minder ongelukkig van. En als deze berg 'op' is....

... dan heb je een pracht uitzicht richting zee. Daar zaten ze ook niet meteen op te wachten. Tis waar, we worden allemaal een beetje ongelukkiger van zo iets, toch?

Het plaatstje Colonnata  is in de Romeinse tijd ontstaan als kolonie  voor de toenmalige werkers in de marmergroeven.

Op de klim richting Colonnata.....

.... en aangekomen

Behalve vanwege marmer is dit 'roversnest' vermaard om zijn Lardo (zeer vet spek). Het ziet er zo uit:

Een doorregen speklapje is er magere kost bij vergeleken. En zo wordt het weg geschranst, cholesterollen maar......:

Ravitaillering met een focaccia, rijk belegd met dunne plakjes Lardo di Colonnata

Het schijnt dat er in de buurt van het plaatsje varkens van zeer speciale kwaliteit worden gehouden; zij zijn de leveranciers van het basismateriaal voor het toch wel zeer smakelijke spul. De Lardo die ik op de foto in de mond neem heeft een rijping van 5 maanden ondergaan in kruiken van marmer. Een claim is dat het cholesterol tijdens dit proces verdwijnt, verzadigd vet zou worden omgezet in meervoudig onverzadigd. Voor deze ene keer heb ik het willen geloven. Om wille van het lekker.

Olijvenoogst

Overal in de omgeving van Lucca is men momenteel druk met de olijvenoogst. Mary-Anne en ik hebben een middag mee geoogst op de tenuta van Renzo Baldaccini. Op diens fraaie domein met zwembad en steenuilen kan je overigens ook prima bed- en breakfasten. Lekker takken schudden, en de gevallen olijven, op listige wijze de kleden manipulerend,  op een grote hoop verzamelen om ze dan in één keer in de kisten te laten verdwijnen, meteen de hele kist vol. Op de foto zie je nog de amateuristische benadering bij het vullen van het eerste kistje, later ging het beduidend professioneler.

 Kistjes vol                                               Met baas Renzo

De 24 volle kisten brachten we direct door naar de frantoio waar de oogst werd omgezet in zeer geurige DOP-olijfolie. Waarvan wij uiteraard ook wat flesjes hebben bekomen.
Heel leuk om mee te doen, voor herhaling vatbaar. Ondanks het feit dat het erg veel op werken lijkt. Wordt volgend jaar al, dan zijn we hier toch i.v.m. de WK Wielrennen .

Helaas liep ik bij het harde labeur, dat olijvenoogsten in de praktijk toch is, een pijnlijke blessure op aan mijn rechterknie.  Volgens mijn fysio Hans in Utrecht door een compleet verkeerde werkhouding. Hij zei met zoveel woorden: 'eigen schuld, dikke bult'. Arbeid verrichten met de knieën op de grond is voor die knieën van ons, quasi-bejaarden, zwaar af te raden, naar het schijnt. Op zijn advies heb ik het fietsen even gelaten, heb hervat met een rustig ritje samen met Mary-Anne naar de moerassen van Massaciuccoli, en vervolgens maar één keer op de racefiets getest met een rondje Pitoro (1 klim van 5 kms slechts, als je beneden begint te tellen).



Ook op de Pitoro lekker haarspedjes rijden

Armando met zijn tijdritfiets er op gelegd bergop

Op de weg terug naar Lucca over de SP1 toch maar vol gas gegaan (2 Italianen in het wiel). Dat ging goed, maar de knie blijft nog pijnlijk, ook vandaag nog. Al met al heb ik helaas veel op terrasjes moeten zitten, waarover in het volgende blog wat meer. Hopelijk zitten er komende (laatste) week nog een paar straffe ritjes op de Viner-racer in. Het is dan wel niet zomers warm meer, maar fietsen is nog prima te doen qua temperatuur. Op terrasjes zitten ook, o.a. op favoriete stek op Piazza Michele, het voormalige Forum Romanum. Morgen de maraton van Lucca, daarna opwerken naar het grote festival Comics en Games. Er worden 150.000 bezoekers verwacht. Dat zal me een drukte geven... We zijn benieuwd

Cleopatra rules (Cose di un altro mondo)

Vandaag, maandag 15/10, is een flink deel van Italië, waaronder ook Toscane, in de greep van Cleopatra. Eigenlijk begon het gisteren al. Donkere wolken pakten zich toen al samen boven Lucca, maar het bleef bij een paar pittige buitjes van een minuut of 5.  Dat was nog maar de voorbode van veel straffer weer vandaag. Komt dus door Cleopatra, een mediterrane cycloon die gepaard met wolkbreuken. Grote hoeveelheden water en hevige onweders worden ons voorverwacht; in Rome is het advies uitgegaan om maar binnen te blijven en is men hier en daar in de weer gegaan met zandzakken.

Als het hier nattig wordt verschijnen op alle straathoeken in het centrum parapluie-verkopers van Afrikaanse origine. Ze zijn met tamelijk velen en hebben het niet makkelijk, vermoed ik. Hoe ze hier leven zal ik eens proberen uit te zoeken. Je ziet ze ook bij supermarkten e.d., vragen je dan wat om te eten. Op mijn dagelijkse ochtendrondje naar de bakker en de krantenwinkel kom ik er ook altijd eentje tegen. Die staat dan niet bij de deur van de gewone bakker, maar bij de deur van de banketbakker even verderop. Kwestie van goed ontwikkeld gevoel voor smaak.

Deze observatie van de kouwe grond brengt me bij het onderwerp museumbezoek. We bezochten o.a. de tentoonstelling in Palazzo Guinigi, gewijd aan op hun reizen in West- en Midden Afrika door Lucchese reizigers verzamelde maskers en andere gebruiks- en kunstobjecten. Allemaal voorwerpen die hun strikte plaats en betekenis hadden in de tradities en riten van nu verdwenen culturen.

Een deel van het prachtige spul werd in de 19e eeuw verzameld door ethno-antropoloog Carlo Piaggia, van wie op de tentoonstelling ook een aantal autentieke rapporten en verslagen is te zien. Zoals de begeleidende catalogus het verwoordt: "Deze expositie is een schitterende reis door de dromen van onze voorouders door eigentijdse leunstoelreizigers." Oh ja, de herinnering aan die Piaggia leeft voort, o.a. in de naam van de straat waar wij nu ons huurappartementje bewonen: Via di Piaggia.

Ome Kees (Nigeria)

Uilenmasker (Songe, Congo)

            Standje V&D (Lobi, Burkina Fasso)

                 Geest van voorouder (Kwele, Congo)

(Ngbaka, Congo)

         Neushoornvogelmasker (Ngoni, Nigeria)

Omdat het vandaag toch te nat is voor buitenactiviteiten  gaan we vanmuiddag nog eens terug naar Palazzo Guinigi. De rest van de week is het hier weer aangenaam toeven. Volgende week wordt volgens de meerdaagse verwachtingen ook prima,met veel zon en temps ruim bopven 20 graden.

Kortom, morgen weer een rondje fietsen, waarna terrasbezoek. Woensdag geven we ons over aan de olijvenoogst bij Renzo, 6 km buiten Lucca. De netten liggen al klaar.

Retrorijden in Toscane 4 (Slot)

L'Eroica- terug- en vooruitblik

Nog maar eens L'Eroica samenvatten, vooral in foto's. Die geven de sfeer een klein beetje weer, al gaat er uiteraard niets boven zelf deelnemen, en het hele gedoe ondergaan.

Lees over de ervaringen van stoere Peter Valkema, een van de 5 à 7 % deelnemers aan de langste afstand. Hier nemen wij onze Eroica-pet af voor de echte helden van de dag. In het stikkedonker van start, non si vede niente.

Verslag van Peter

In het donker van start gaan, niet niks.... foto's Jared Gruber

Meer fraaie foto's van Jared: http://www.cyclingtips.com.au/2012/10/leroica/

Ik vond het in mijn eerste deelname een fantastisch evenement, zowel qua (romantische?) ambiance, als zeker ook wat er aan inspanning werd gevergd van de fietser. Dat was bepaaldelijk niet mis, door de combi van aard parkoers en mindervermogende fietsen waartoe je bent veroordeeld als deelnemer. Die moeten tenminste 25 jaar oud zijn, en zonder de moderne frutsels als klikpedalen etc, waarmee we zo verwend zijn geraakt. Ik reed met een tamelijke barrel uit 1952, geheel in Eroica-passende stijl, maar ik voelde me wel wat gehandicapt vanwege matig functionerende versnelling en remmen. Uiterst lastig op de af en tioe wel behoorlijk steile hellingen (> 15%) die je dient te overwinnen. Volgend jaar wil ik er weer bij zijn. Ik heb me al verzekerd van een betere fiets, die intussen wel aan alle Eroica-voorwaarden voldoet, nl.  een Colnago uit 1981. Mij door vriend Luca uit Lucca aangeboden. Prachtig en heel aardig van Luca, die ook al mijn retourvervoersprobleem na afloop van L' Eroica soepeltjes oploste. Hulde!. Kan ik toch mijn best doen op een 30 jaar makkelijker fiets ten opzichte van de Atala waar ik het nu op moest doen!

Ik hoop volgend jaar de middenafstand (135 kms) te rijden. Dat kan wel bij daglicht. Met andere fietsmaat Dario heb ik al afgesproken dat we (met de dames Genny en Mary-Anne) een dag tevoren neerstrijken in een aangenaam oord, zodat (opdat) we de formaliteiten (rugnrs halen etc) tijdig kunnen verrichten en op DE dag op tijd van start kunnen gaan.

In het volgende blog gaan we obver tot de orde van de dag, waar nochtans nog het nodige in gewielgerend zal worden. Voor nu nog een foto-impressie. Excuus voor als u mocht vinden dat ik te veel in beeld kom.

 

 Voor de start (Gaiole in Chianti)

Bosbrandweerman

Met Genny na de eerste klim

Onderweg

Ravito (het was goed van eten en drinken)

 

Shirtje kopen? Bijna nieuw!

Dario reed op een Moser uit 1985

EROICA-resten

Dagsluiting van heden: http://www.youtube.com/watch?v=vNgCoHt_Q5A

En dan dit nog: http://www.volkskrant.nl/vk/nl/6258/Bert-Wagendorp/article/detail/3331463/2012/10/13/Lance-Armstrong-was-een-onwaarschijnlijk-getalenteerde-topatleet.dhtml

Het leven na L' Eroica

Na L' Eroica

Na de aanslag op de benen die L'Eroica wel degelijk was heb ik het twee dagen kalmpjes aan gedaan. Mede gedwongen trouwens door de enorme regenval waardoor Toscane op dinsdag werd getroffen: meer dan 150 mm in een paar uurtjes. De straten hier in het oude centrum waar we verblijven verkeerden in kolkende bergriviertjes. Op straat gaan (ik zeg: naar de bakker) betekende niet alleen een nat pak, maar ook vanonder tot aan de knie zeiknat. Nee, bepaald geen fietsweer.

Niettemin: de temperaturen zijn nog fietsfijn aan de hoge kant, tot nu toe tussen de 20 en de 26 graden (ook met die regen), al is het de laatste dagen wat meer richting 20 dan in die van 26; het zijn hier zo'n beetje de gemiddelde waarden voor deze periode. Als afterparty heb ik al weer een paar mooie rondjes gefietst met mijn  normale racer; hier is dat mijn Viner- Mitus compact, van Paladino in huur betrokken voor een uiterst schappelijke prijs. Op donderdag (vandaag op het moment van schrijven) deze, met Dario http://connect.garmin.com/activity/232301925. Prachtige lange klim naar Pescaglia. We wilden eigenlijk verder, maar aan de andere kant van de col kwam de regen opzetten. Dus gezwind  de superafdaling over prima wegen ingezet, terug naar Lucca. Wat is dat lekker, dat haarspeldrijden met bijna geen verkeer. Vandaag reed ik in Chronò-kostuum, ik sta nu eenmaal sotto contratto bij Paladino. Maar wel met de WK-sokjes van corridore Jasper Ockeloen, goeie NLD-belofte, die vorig weekend nog als lid van de nationale selectie de kleine Ronde van Lombardije http://www.piccologirodilombardia.it/Prj/Hom.asp beëindigde op een meer dan verdienstelijke 15e stek. Zonder zijn val in de laatste afdaling had hij mee kunnen sprinten voor de tweede plaats. Jasper biedt op zijn site http://www.sockeloen.nl/ een keur aan mooie wielersokken aan tegen fijne prijzen. Je kan er hier in omgeving Lucca prima mee voor de dag komen, heb ik gemerkt. Op woensdag reed ik nog een mooi Monte Magno-rondje, DE berg van Claudio Gaudianello, beroemd geworden omdat hij aldaar met een persoonlijk aangereden wild zwijn  op zijn rug gebonden toch als eerste wist boven te komen; debuit werd eerlijk verdeeld onder zijn behulpzame ploegmaats ( zie een van de eerdere blogs) De wilde zwijnen richten momenteel trouwens volgens de kranten heel wat schade aan her en der, en we missen Gaudianello.

De temperatuur mag dan op het min of meer normale niveau liggen, duidelijk boven het jaargemiddelde ligt het obesitasniveau van de nog altijd grote menigte aan binnenstadwandelaars alhier. Momenteel zijn er zeer vele Amerikaanse toeristen in de stad, zo valt op. Er zijn hier sowieso nog heel veel toeristen op bezoek, voor een paar dagen, of hooguit een weekie. Het geluid van de rolkoffertjes, van zowel inkomende als uitgaande gasten der stad overheerst alle ander geluiden, ook de herrie die door de bouwers van de megatenten op bijvoorbeeld het centrale Piazza Napoleone voor het komende Comics-festival worden geproduceerd.

WK en L'Eroica 2013

Tussen 22 en 29 september volgend jaar worden hier in Toscane de Wereldkampioenschappen wielrennen betwist. We gaan er even van uit dat de sport na de berichten van vandaag dan nog niet is opgeheven. Op zondag 29 september gaat hier in Lucca de mannenkoers van start, met een rondje over de fameuze Muren die de oude stad omgorden,

waarna het via Tafi en Ballerini (zal ik maar zeggen) in lijn naar Florence (Firenze) gaat waar het lokale circuit met pittig klimmetje nog een aantal keer zal worden gerond. Na 280 kms of daaromtrent is de nieuwe champ bekend. Wie, o wie gaat dat worden? Heel wat potentiële deelnemers hebben hier in de buurt een onderkomen, en dus parkoerkennis. Ik heb wel iemand in gedachten. Hoe ook: dit is het parkoers:

Ik zal de route komende weken eens gaan verkennen. Daarna zal ik dan verklaren waar er gedemarreerd dient te worden :). Maar dat blijft uiteraard onder ons.

Er wordt hier al druk warmgelopen voor het evenement. Onder leiding van de heer Nencini (volgens mij zoon van Gastone, vincitore van de TdF in 1960, de Leeuw van Mugello) wordt er hard aan getrokken.

Uiteraard wil men het succes van Valkenburg best overtreffen. Voor de organisatie en het verloop aldaar bestond hier in de pers veel bewondering.

Meefietsende makelaar Dario is druk doende om voor zijn clientele een package deal op te zetten: aantal begeleide fietstoertjes door het Toscaanse land, bezoek aan WK, deelname aan L'Eroica. Dat doen er meer. Het gaat druk worden eind september/begin oktober hier in Toscane, zo veel is zeker. Ook hier in Lucca. Wil je deze evenementen bezoeken, c.q. er aan deelnemen.... schrijf tijdig in voor L'Eroica (begin volgend jaar; dit jaar was de inschrijving al na minder dan een dag vol) en regel tijdig een prettig onderkomen. Nu is het daarvoor het moment als je een prettige logeergelegenheid zoekt rond WK en/of Eroica. Als je volgend jaar augustus op het lumineuze idee mocht komen dat bij een van beide wil zijn... alle kans dat je naast alle potten piest. Ik heb inmiddels raak gepiest.

Morgen maak ik mijn Eroica-blogje van gisteren af. FF wachten op een paar foto's nog.

De groeten.

Retrorijden in Toscane 3

De dag van L'EROICA

Soms is het lastig als je zelf geen auto rijdt, noch in het bezit bent van een rijbewijs. Het regelen van de heen-  en terugreis naar start- en finishplaats Gaiole in Chianti (Provincie Siena) had de nodige voeten in de aarde. Maar gelukkig is het goed gekomen, met dank aan voormalige buurmeisje Santa Gemma  ( 12 maart 1878 - 11 april 1903), dochter van een arme apotheker, altijd handig als je steun zoekt; zij heeft mijn gebeden verhoord.

 

En zo vertrok ik zondagochtend met Jenny en Dario naar Gaiole, zo'n 1,5 uur rijden verderop. Op tijd: 06.00 uur. De deelnemers aan het 205 km lange supertraject, waaronder de gekende ex-coureurs Francesco Moser en Franco Bitossi, zaten toen al op de fiets, met de verplichte lichtjes op. Niks voor mij, nachtblinde.

Met Peter voor de winkel van Paladino

Ook vriend/ex-collega bij DLG, Peter Valkema behoorde tot die allerdappersten.

05.40 vertrokken -16.35u weer terug op zijn zelf bij elkaar gesprokkelde Gazelle Champion Mondial, heel fraai resultaat.

Dit is NIET de fiets van Peter

Zelf overschreed ik de startlijn niet eerder dan 09.40 uur. Parkeerplaats zoeken, fietsen in elkaar zetten, rugnummers ophalen, het vraagt allemaal tijd. En dan is het achteraan aansluiten in de lange rij en geleidelijk doorschuiven naar de startstraat, waar de renners om de tien minuten groepsgewijs werden gelost. Toekomstige deelnemers kan ik adviseren je inschrijving in de dagen ervoor in orde te brengen.

Bij zo'n laat vertrek zit ook percorso 135 kms er niet echt meer in, wil je er althans zeker van zijn voor de duisternis invalt binnen zijn. Pech onderweg is het minste dat je tegen kunt komen (zie verderop). Bovendien had ik een lift van Lucchees Luca en zijn  vriendin Francesca versierd. Zij reden op hun gemak een rondje van 38 km op een heel mooie vintage-tandem, en wilden om een uur of 16 weer terug naar huis. Dus bleef de route van 75 (volgens sommigen 78) km over. Nou, daar had rugnummer 2021 eerlijk gezegd ook wel genoeg aan.

Het bleek namelijk een heel pittige route te zijn, ik heb niet eerder zo'n zware tocht van 75 kms gereden. Er waren binnen deze afstand 1877 hoogtemeters te overwinnen, dat zegt al wat.

Met Jenny en Dario op de eerste klim van de dag

De zwaarte van het parkoers, waarvan werkelijk geen enkele meter vlak was, speelde daarbij uiteraard een belangrijke rol; het was voortdurend omhoog en weer omlaag, vaak met hellingpercentages van wel 15%. Zeker op de onverharde gedeelten is dat geen kattenpis. Je moet goed geconcentreerd blijven om het goede pad te volgen op uiteenlopende ondergronden (wasbord, stenen, grove kiezels, fijne, zanderige korrels en waar dat alles is weggesleten ook kleiige, hobbelige stukken steen). Leeftijd en kwaliteit van je Eroica-fietsje spelen ook een geduchte rol. Mijn Atala uit 1952 was uitgerust met 50/46 voor en van achter met slechts 4 kransjes (grootste 21); tis niet fameus. Het meest had ik echter last van een afvallende ketting als ik bergop het grootste kransje wilde opzoeken. Ik zal u zeggen: je staat meteen te voet gesteld als het dan flink steigende is. Met een niet zo geweldig werkende achterrem moest ik op de steilere stukken naar beneden mijn voorrem nogal eens overbelasten. Hoewel ik zoveel mogelijk probeerde te doseren raakte toch de velg van het voorwiel oververhit. Het kwam me in volle afdaling op een ontploffende voortube te staan.  Jaja, ik reed voor het eerst op tubes, dat ook nog. Op oude wijze had ik een verse om mijn schouders mee voor het geval dat. Want volgens de regels moest je jezelf depanneren, net als vroeger. Het lukte om het nieuwe ding netjes op de velg te plakken. Ik kon weer verder, maar wel iets minder zeker over het materiaal onder mij. Vele tientallen, zo niet honderden deelnemers overkwam het zelfde, er werd wat afgeklust langs de kant van de weg.

Niettemin ben ik zonder verdere problemen over de meet in Gaiole geraakt, alwaar het groot feest was. Helaas kon ik daar maar weinig van meepikken, want het was tijd voor mijn lift naar Lucca. Ik kon mijn weldoener Luca niet te zeer meer ophouden want die was met zijn tandemmeissie al om half een binnen. 

En ja, je een beetje specifiek voorbereiden op deze tocht kan geen kwaad; in ieder geval gewend zijn aan de fiets waar je deze épreuve tot een goed einde mee wil brengen is wel handig. Achteraf gezien had ik daar wat meer aandacht aan moeten besteden. En zorgen dat je verder in orde bent qua vorm en conditie, maar dat zal wel goed.

Een snelle afzink over een stuk 'sterrata'

Ik kijk met heel veel plezier terug naar deze happening. Uitstekend fietsweer (weliswaar bewolkt, maar rond 22 graden). Het rijden ging goed; t/m de niet overdreven steile klims trapte ik vrolijk door. De sfeer onder al deze liefhebbers was prima. Hoe zou je ook anders kunnen verwachten? Het was gezellig onderweg, en veel aan historisch materiaal en dito uitdossingen te bewonderen. Op de 3 bevoorradingsposten was het goed van eten & drinken; de aangeboden voortreffelijke Chianti-wijnen heb ik maar laten staan...

Slingerend omhoogwat hoogtemeters wegwerken

Nog wat harde cijfers tot slot van dit blogje: er waren dit jaar 5497 deelnemers, 1400 meer dan vorig jaar. Zij kwamen uit 33 landen, na de Italianen waren onze oosterburen het best vertegenwoordigd. Wij Olandesi deden met zijn ongeveer vijfenvijftigen ons best om er een mooie dag van te maken. Ondanks het afzien is dat vermoedelijk iedereen wel gelukt.

Morgen krijg ik nog heel wat Eroica-foto's binnen. Ik zal daar een mooie selectie uit proberen te maken voor een vervolgblog. Tot dan dan.

Retrorijden in Toscane 2

De eerste dagen

Zo de kop is er af! D.w.z. van ons herfstverblijf (5 weken) in Lucca. Mooi weer, overdag nog lekker warm met temperatuurtjes boven de 20. En het welkom van de bekende fietsers, restauranthouders, barkeepers, overige neringdoenden en kapper Giuliano was al even hartverwarmend.  We zijn ook erg tevreden met ons appartementje aan de Via di Piaggia, zij het zonder tuin maar wel heerlijk rustig gelegen binnen de Muren, om de hoek bij het voormalige seminarie en de geboorteplaats van de heilige Gemma (http://nl.wikipedia.org/wiki/Gemma_Galgani). Tsja, je woont hier in Lucca eigenlijk altijd wel dicht in de buurt van rijke Roomse restanten.  Lucca, de stad der 100 kerken, maar vanaf mei dit jaar voor het eerst met een centrumlinkse coalitie en een sociaal-democratische burgervader aan de macht. Het is de vooruitgang.
Museo della Tortura, Lucca



____________________________

L' EROICA, L' EROICA, L'EROICA

Dit is 'em dan, de Atala-racer uit 1952 of 1953 waarmee ik het moet gaan doen. Het is een echte Eroica-fiets; hij voldoet nl.  aan de 3 belangrijkste eisen: alle kabels buitenom, commandeurs aan de schuine buis, en traditionele pedalen met riempjes. Er wordt hier niet geklikt. Kom je met klikpedalen aan de start dan kan je rechtsomkeer maken. 'Mijn' Atala, geleverd door Paladino,  weegt 11,8 kg en is verder uitgerust met tubes, twee voorbladen van 50 resp.  46 tanden  enne.... slechts 4 ietwat roestige  kransjes achter; vermoedelijk hebben er ooit 5 gezeten. Hoe dan ook, dat wordt onderweg op de heuvels hier en daar zeker lopen, zo is mij met vals genoegen verzekerd.

In de winkel van Paladino is goed te merken dat L' Eroica er weer aan komt. Geregeld komen mensen langs die nog 'iets' aan hun Eroicafiets willen laten doen, doorgaans aan een haperend versnellingsapparaat. Of gewoon om over de tocht en het oude wielrennen te ouwehoeren. Ook de kranten gaan er vol in met lyrische betogen. Ik citeer:

''L'Eroica is in alle opzichten een zeer speciale manifestatie. Het doet het vooroorlogse ciclisme herleven vanwege de prachtige maar zware, deels onverharde routes over stoffige ofwel modderige wegen, de afwezigheid van technische assistentie, door de historische bevoorradingen, de geest van grote opofferingsgezindheid en vermaak. Men zoekt de echte wortels van die buitengewone volkspassie, toen en nog altijd het wielrennen der reuzen van de weg, de sport die zovele literaire legendes heeft gevoed. Het zijn juist de vele stroken 'strade bianche' (de onverharde stukken, dus) die de deelnemers in staat stellen om de sfeer van het wielrennen van vroeger te herleven".

In Gaiole (nabij Siena) zullen zondag as. 5000 deelnemers aan het vertrek staan. Op dat aantal zijn de inschrijvingen gelimiteerd. Hoewel... vertegenwoordigers uit de categorie 60 + zijn kennelijk van zich al held genoeg; zij worden ook na sluiting van de inschrijving nog toegelaten, zoals ik heb ondervonden. Ik moet vandaag en morgen nog wel een deze week ontstaan vervoersprobleem zien op te lossen, ontstaan door Italiaanse luchtigheid, maar met diezelfde luchtigheid zal het wel goed komen. Voor de zekerheid zal ik vandaag een kaarsje opsteken bij de heilige Gemma, voormalig buurtgenote, om haar hulp af te smeken. Ik denk dat het dan wel goed komt.